ePíLoGo

(Son as doce da mañán. Soa "Heroína" nos fubolíns e billares dun dos bares máis escuros de Bueu, mentres seis nenos perdidos se afogan en nubes de pipas e tabaco. Alguen baixa polas escaleiras e na cara de H aparece un súpeto sorriso e un movemento oscilatorio emerxente do seu brazo esquerdo. Danse unha media aperta. Todo é perfecto ese A é feliz. Poden parase os planetas que todo está ben aquí. Todo son risas e música "más chutes no...!" e lembraza daquel personaxe de Xamon-Safarvos que atopamos unha noite en Bueu. A replica:"os unicos personxes que mirei ultimamente en Bueu sodes vós". E de súpeto as palabras foron espellos e algún rompeuse contra o chan branco e negro do Dispao. Son as doce mañan e seis nenos perdidos dun dos bares máis escuros de Bueu son felices mentres nadan entre nubes de pipas e tabaco "tan sólo oír tu nombre sabe a ruina...".)

Como diría Luis Eduardo Aute:

... ... ... y nada más

y nada más

apenas nada más... ...

Treat me like you did the night before...

CONCLUSION

Vivo nas putas nubes, en precario equilibrio

o golpe da caída será mortal!

Fin do Libro I

Perdón pola tristeza

Lémbrome cando era un rapaz de flequillo e mofletes anchos, un rapaz de ollos grandes e orellas de soplillo. Lémbrome do sorriso que botei nada máis facer a primeira comuñón e aquel tempo no que olñlaba ao mar e cría en Deus (menos mal, duroume pouco). Lémbrome escoitando a Víctor Jara e a Silvio e o fácil que era crer no socialismo (agora sigo crendo pero con máis crebadeiros de cabeza). Lémbrome cando me ensinabas a soñar, cando cantamos xuntos o Hino naquel concerto de Suso. El morrería uns meses despois e convertérase nun mito para nós. Lembro cando me poñías aquela canción de Suburbano ("dime qué hacemos, pirata, en medio de este descalabro. Quédate tú si prefieres que yo me abro de aquí").

E agora aprendín a odiarte a golpe de navalla e berro. Agora queres levarme do único lugar no que cecais fun feliz. Agora, que ti cres conseguir fuxir do teu descalabro, comeza o meu. Agora sei que nunca conseguin quererte coma pai, que o teu bafo a cervexa e tabaco puido máis que as cancións e os libros.

Decidino: non me irei contigo, tampouco me quedarei na casiña a carón do mar. Tampouco Vila Feitiña consegue calmarme, estou ata os güevos desta puta cidade. Precisaba pasarme uns meses crioxenizado e atoparme cunha nova vida de súpeto.

Decidino: teño un mal presentimento e os meus malos presentimentos sempre se cumpliron ata agora. Este ano será o ano da miña fuxida. Cara algún lugar... lonxe...

Total, como diría Patxi Andión, a quién le importará.. na nai ná na nai ná

...

"Y el pájaro a la luz de la Luna se posó en una estrella..."

Pero non sabía que a aguia imperial xa pousara as súas gadoupas na Lúa

Poema Lingüístico-Económico Buenense New Wave

Os teus demirares
son uns debeberes

cando pouso os meus debicares
nas túas decolleres


(Á súa esquerda o autor de tal ida e pinza:
o inconfundible avó de Miro Pereira!!!!!)

"Oh, sí" de Charles Bukowski

Hai cousas peores ca

estar só

pero a miúdo fan falla décadas

darse conta diso

e máis a miúdo

cando isto ocorre

é demasiado tarde

e non hai nada peor

ca

un demasiado tarde

Tal vez mañá...

...decida dunha vez se mergullarme no Mar ou botar a voar até a Lúa!