Afectado

Outra vez só. Coma sempre, é o meu destino. Ninguén voltará aparecer, ninguén voltará a conseguir roubarme un sorriso. É o normal cando baseas todos os teus actos do día naquelas mentiras que che susurrou nunha noite a máis escura das fadas. E o peor é ti criches esas mentiras e todo o mundo que se construiu baixo eses ceos de emoción se deixan devorar pola choiva áceda do tempo e o silenzo. Un rostro novo aparecerá esta noite debuxado na lama dos meus zapatos.

Na miña gaiola de chumbo recollo todos os trastos que deixaches. Deus! Seguro que nunca miraches tanta desorde, tanta miseria pousada nas asbas dunha cama. O tríptico da UPG semella que hoxe cairá por enésima vez, a cunca de viño que sirve coma cinceiro está dando rolos polo chan... E eu quédome coa compaña do fume, agardando tódolos días a que por fin chegue a Apocalipse. O remate de todo. Son a peor das pantasmas, a que máis medo dá. Son a Pantasma sen Bágoas. Non sei por qué pero ultimamente son incapaz de chorar, aínda que o escozor dentro da miña cabeza aínda persiste.

E as veces aparece un intre de luz, pero só é as veces... Un saúdo de súpeto semella unha declaración de amor, pero ti ben sabes que o imaxinas todo, que tes que despertar dunha puta vez... e calas. Tragas a certeza de que non significas nada para ninguén e comezas a recordar esa Man Escura que sabes que anda tras de ti intentando matarte. Sabes que hai alguen empregando a maxia contra ti.

Teño ganas de irme, non sei adonde, a calquera lado con tal de que estea eu só e non mire preto de min a ningún rostro coñecido. Un sitio onde ninguén me conte máis mentiras nin me faga sentir coa ollada que é preferible que me vaia rápido e sen deixar rastros no chan da Faculdade.

Xa vou deixar de dar a vara. Xa estou canso das historias desta cidade. Compostela é a maior mentira de todas, nunca vos fiedes desta cidade. No momento máis inesperado sacará o puñal e atravesaravos por detrás mentres paseades as dúas da mañan pola Quintana perseguindo os sons dunha zanfoña.

Won´t You Die Tonight for Love?

Era coma camiñar polo corredor da morte. Apresurada pero desexando ser lenta e liberando fantasías dos ollos cegos que o medo pintara na súa cara. A tarde era unha carreira infinita.

-Unha luz apareceu de súpeto. Unha frase. Un sentimento fuxido. A súa ansiedade era tan próxima coma a morte. Era silenzo-

Acaso non o comprendían? Non podía haber luz. Tantas balas forzaron o seu calor que agora tan só podía estar así, deitada na rúa, co seu corpo metálico apoado nun escuro vómito verquido no chan.

-A luz desapareceu. Así, tan súpeta coma a súa aparición. Tal vez sinxelamente fose un cortocircuito na córnea sintética dos seus ollos-

Uns pasos fixeron que erguera a vista. Alí había un home ollándoa dende arriba, con cara de enfado. Facía frío, había un vento xeado que non paraba de facela tremer. Pero porqué ese vento lle semellaba que procedía daquel ser humano. Un novo calafrío recorreu a súa pel artificial.

"Ahá, pode sentir o frío! Perfecto. Isto é un avance. O próximo paso é que sexa capaz de amar." Ese era o soño máis agochado daquel home. Recolleu a silueta metálica do chan e así avanzaron a través das grises rúas ata o laboratorio do profesor. Unha imitación do Sol facía bater os seus raios nas súas caras.

As fuxidas da súa autómata eran cada vez máis frecuentes. El xa non sabía que facer. Por moito que fixera por retela na casa ela nunca recibía o novo día dentro do fogar. O científico xa había tempo que anotara a devoción da súa criatura pola observa de amenceres.

No primeiro día da súa imitación de vida, o profesor leváraa ata o edificio máis alto da cidade, que imitaba na súa forma a unha rosa. Unha ringleira de espiñas permitía trepar polo seu dourado talo, ata chegar ata a vermella corola, dende onde os dous observaron aquela copia holográfica do Solo que lles daba luz. Era precioso. Tódolos teitos das casas comezaban a brilar, algúns incluso botaban luces cara o ceo. Todo se vestía de cores. Amarelo, laranxa, violeda... ata as ruínas que rodeaban a Rosa semellaban diamantes nun campo de flores. Podíase pensar que nunca houbera aquela Guerra que devastara o mundo. Eles alí sentíanse coma insectos, pequenos, insignificantes, pousados enttre os pétalos dunha rosa. El a amaba. El creáraa para amala. Era perfecta...

A Berros

A berros quero hoxe falar
a berros quero confesarte tantas cousas...
a berro de páxaro,
a berro de flor,
a berro que nos teus oídos
se convirta en raio de Sol.

A berros o mundo pelexa
a berros pídoche un segundo...
a berro de árbore,
a berro de mar
quero que me peches nos teus ollos
e xuntos conxuguemos o verbo amar.

A berros de vento pedimos berros de paz,
a berros de area o Imperio caerá...

Ergue o puño,
reparte entre nós o teu pan,
que a berros de silenzo
a túa Revolución de bicos triunfará!

Confesión Urxente

Os meus ollso aínda só chegan ata a altura dos teus nocellos. Podo percibir docemente eses fíiños de cores que tes colgados del. Aínda estou na idade de gatear, esa idade na que o mundo resulta ser unha multitude de pernas que pisan e patean ao teu redor. E ti ben sabes, por que tamén nalgún momento pasaches por esa idade, que algunha sempre consigue rematar golpeándote.

É que xa todos estades na idade de berrar, de xulgar, de tomar decisións... de crear. E eu sigo mirando cos meus olliños cada vez máis pequenos as cousas coma se fosen totalmente novas, marabillándome con cada detalle, botando unha risiña tímida cando sei que metín a pata.

Dedícome a observar. Aínda non coñezo tanto este mundo coma para poder miralo dende un pedestal coma vós. Son un bebé ignorante dos males da vida que lle gusta dar voltas polo chan do viveiro, amosando á Lúa un sorriso de xenebra e hachís.

E dentro duns anos todo será igual que sempre, igual que agora. Ás veces penso que cada ano que pasa no canto de medrar fágome un ano máis pequeno... É o que ten que no canto de soñar deixes que os soños se apoderen de ti. Pero sempre queda un anaquiño de esperanza, desa que sempre está pero nunca chega. Así que, vén, quédate esta a noite a soñar comigo e deféndeme desa man escura que o move o meu berce, espanta toda as sombras do pasado e libérame mentres dure a luz das estrelas.

Que se prepare o mundo se esta noite compartes soños comigo.

En el claro de la Luna

En el claro de la luna
donde quiero ir a jugar,
duerme la Reina Fortuna
que tendrá que madrugar.

Mi guardiana de la suerte,
sueña cercada de flor
que me salvas de la muerte
con fortuna en el amor.

—Sueña, talismán querido,
sueña mi abeja y su edad;
sueña y si, lo he merecido,
sueña mi felicidad.

—Sueña caballos cerreros,
suéñame el viento del sur,
sueña un tiempo de aguaceros
en el valle de la luz.

—Sueña lo que hago y no digo,
sueña en plena libertad,
sueña que hay días en que vivo,
sueña lo que hay que callar.

Entre las luces más bellas
duerme intranquilo mi amor
porque en su sueño de estrellas
mi paso en tierra es dolor.

Mas si yo pudiera hacerle
miel de abeja en vez de sal
a qué tentarle la suerte
que valiera su soñar.

—Suéñeme, pues, cataclismo,
sueñe golpe largo y sed,
sueñe todos los abismos,
que de otra vida no sé.

—Sueñe lo que hago y no digo,
sueñe en plena libertad,
sueñe que hay días en que vivo,
sueñe lo que hay que callar.

—Sueñe la talla del día,
del día del que fui y del que soy
que el de mañana, alma mía,
lo tengo soñado hoy.

Silvio

Indecisión tras unha batalla

Tal vez sexan as noites, que fan que a miña tristura murche e caia coma unha folla seca ao chan... Tal vez sexa que por un momento consigo esquece-lo silenzo e lembrar que nacín dun útero de berros e multitudes, no que as persoas alumeaban as vereas con ollos iridiscentes.

Nas noites desaparece esa trama de grises que a luz do sol crea polo día. Todo é de cores de súpeto e o desexo de rolar polas rúas abaixo convértese nun feito real e dooroso a veces.

Nunca vistes aos edificios xirar ao redor vosa cunha tola cara de asasino? Nunca quixestes retrasar a chegada da paz simplemente por querer sofrir un pouco máis desa auga emponsoñada que fai medrar espullas no corazón?

Aprendes idiomas por unha noite e deixas de crer na utilidade do esperanto. Recitas poemas e os xeonllos comezan a queixarse e a dobrarse ante a fermosa estatua dunha Venus-Afrodita.

Desexas que un rostro non apareza pero ese rostro aparece cun sorriso de estrelas. Tal vez sexa mellor así. Eu tamén sorrirei que estes son tempos difíciles e fai falla algún tipo de motor para voar.

O cansanzo tórnase en amencer e a Revolución da noite xa nin tan sequera é unha enmenda parcial á Lei de Partidos.

Volta a trama de grises. Os días fanse longos e as presenzas eternas.

Agardando...

Aparece unha silueta no ourizonte e boto a tremer. O seu corpo é vento frío e leva mil feridas na súa pel. Desaparece e acougo. Por fin un intre de paz. Todo volta á normalidade...

Hoxe a praza do Obradoiro síntese espida sen os nosos corpos deitados sobre a pedra. Unha chispa de mornura aínda quenta aqueles escalóns que outean os dragóns dende as súas fiestras. Tan forte é a chispa que ningunha tormenta conseguiu deixar aínda o seu rastro húmido enriba deles.

Unha pomba pasa e todo é soedá.

Unha formiga póusase na palma da miña man e sorrío. Faime cóxegas. Faime fugazmente feliz.

É certo que eras vento, mais non a favor. É certo que eras a miña barca nesta viaxe polo deserto de pedra de Compostela.

É certo que as anémonas de fume que saen da miña boca emprenderán o voo do exilio contigo.

Cando caia a noite berrarei e serei libre. Mentres tanto adícome, espido sobre as rochas, a agardar...

Dende os suburbios da democracia

Tan só dúas cousas ainda me fan tremer o corpo: a faciana sorrinte do fascista Fraga Iribarne (debía de estar lembrándose dos vellos tempos) e o agora común sentir de que o lugar natural das mans é detrás da espalda.
De súpeto os cartaces racháranse e nos vimos rodeados de policías que nos "invitaban" a saír. A súa arremetida fora brutal. Os xestos de dor dalgúns compañeiros fixeron que un gatiño negro arañara o meu estómago por dentro. Despois arrastraron con nóse nos levaron cara fóra. Fumos tres os esposados, mais resulta que tan só eu iría a comisaría aquel día. Resulta que o policía que me collera se fixera dano nun dedo na súa brutal carga, e semella ser que iso xa é suficiente para que te imputen o cargo de "atentado". Así vai a democracia, un presidente que non dubida en ordear a´s forzas de seguridade que repriman os actos de protesta e uns mozos que se manifestan pola mala situación do emprego para a mocidade e que son sacados a rastras dunha protesta pacífica e ademáis denunciados por resistencia e cousas así.
A tarde no calabozo foi unha tarde fría, de pintadas no teito e portas desagastadas polos golpes. As reixas que dan aos suburbios do noso "sistema democrático" tiñan colagado na súa pechadura un chaveiro coa efixie do Ché. "Hasta la victoria, siempre", un corpo sen vida (pero con moito espirito aceso) revolveuse baixo as terras de Bolivia. Sentino no meu peito.
As horas daban voltas no meu pola miña columna vertebral. Só. Inocente. Qué fago aquí? Sen cordóns, sen cinto, sen colares... Tan só algunhas verbas de Ánxel Fole no meu peto me daban algo de compaña. Voltas e voltas, só, pinto o meu nome no teito coa pel da laranxa e agora qué? Canto tempo pasou? faise eterno, confundo os minutos coas horas e as horas cos minutos, non existe o tempo, tan só están as paredes e o meu corpo no medio.
Petan na porta, por fin o meu nome. Que hora é? coido que foi o primeiro que preguntei. Sesión de fotos: a dereita, de fronte e agora en diagonal. Acento: gallego. Pelo: Muy Largo. Saio a non declarar.
"Aarón, estamos todos!"
"Vostede non se achegue(porra na man)"
E despois outro breve tempo no que xa case era a miña casa. Ao pouco monto nun furgón e cara aos xulgados rodeado dos sons duns megáfonos que berraban o meu nome. Eran as voces dos meus compañeir@s. Unhas bágoas escorregaron pola miña meixela. Por fin ía camiño cara a liberdade. Nun principio querían reterme toda a noite e que fora a declarar a mañán seguinte ante o xuiz. Pero, menos mal, o sentido común reinou finalmente.
E ao sair do xulgado, voltando outra vez á liberdade, atopei cunha morea de seres celestes que me fixeron comprender que outro mundo é posible. Fontiñas enchérase de flores e de aves, de cantos e de aromas. Un estoupido de bágoas e amocións saltaron ao abrir a porta, abrazos, sorrisos... xa quedara atrás todo (ou alomenos polo momento) e tan só quedaba desfrutar da presenza de tod@s el@s.
MOITÍSIMAS GRAZAS a todos aqueles que me acompañastes este xoves 28 de abril. Nunca na vida me sentín tan fachendoso de algo coma de tod@s vós, compañeir@s e amig@s.
GRAZAS por remexer a vida compostelá por un día e tomar a rúa en contra daqueles que nos queren facer calar. Conseguistes que o peor momento da miña vida se convertise nun dos máis preciosos e inesquecibles. GRAZAS!!!!!!!