Instrucciones para salvar el odio eternamente

Autor: Ismael Serrano

Si ella se va no la perdones.

Si te deja cultiva bien tu odio.

Nunca seas generoso en olvido,

si ella se va.

Si te deja no digas adiós

o "qué vamos a hacerle",

no pidas perdón.

No repases vuestras fotos

y, mirándole a los ojos,

regálale eterno tu odio.
Si ella se va no trates nunca de entenderla.

Maldice sus pasos.Nunca creas

sus despedidas, sus promesas,

su explicación.

Y provoca llanto y dolor,

que queme su conciencia como el sol,

que el adiós le corte como una cuchilla.

No te confundas ella, es la asesina.
Porque cuando ella se va

alguien la esperará en la esquina.

En otros brazos reirá con otras mentiras

dirá "Te amo, cuánto tiempo

te he estado esperando"

Y te olvidará, todo habrá muerto,

y aquel otoño nunca habrá sido vuestro.

Para qué mentir,

que ella se lleve,

aunque dure poco,

tu odio para siempre.

La mayor parte de las canciones de amor están llenas de mentiras... no todas, yo trato de ser honesto. Pero por lo general se suele decir lo que ella quiere escuchar para seducirla o yo qué sé... claro, que ella no siempre está por la labor de creérselas... eso es lo chungo, claro. Pero quién no ha mentido alguna vez. ¿verdad? Muchas despedidas están llenas de promesas vanas, yo estoy seguro de que en algunas de ellas vosotros habéis mentido.. que sí, no pasa nada estamos entre amigos, buen rollo. Quien no haya mentido, quien esté libre de culpa, que tire la primera piedra, pero que no tire a dar. Sí, porque las despedidas tienen un protocolo que hace necesario mentir para no sentirse culpable o responsable del fracaso que supone que el amor se acabe.

¿Sabéis qué es lo peor del amor cuando se acaba? Que se acaba.

Y aún así nosotros intentamos eludir la culpa y mentimos. Y seguimos mintiendo y somos capaces de ir más allá y decimos "no te preocupes, si yo estaré bien", "yo lo que siempre he querido es que tú seas feliz, además el tío con el que te vas, es un tío de puta madre".

Y bueno, tú y yo sabemos que no es cierto... es un pringao y no van a durar ni dos meses, y más con el carácter que tiene ella. Pero aún así decimos que es un tío que te cagas... o un buen hombre que también jode lo suyo porque no se sabe lo que estás diciendo... ¿buen hombre? ahí hay ritintín ¿verdad?... No digáis nunca de mí que soy un buen hombre por favor, decid que soy un troncazo, enrollao, un pringui de la vida... un buen hombre no.

Y nos estaremos preguntando si la llevará a los mismos sitios a los que te llevaba a ti, si se dirán las mismas mentiras, si se enfadarán por las mismas cosas y lo que es peor, si se reconciliarán de las misma forma. Y te devanas los sesos preguntándonos qué ocurrirá y qué pasará y en fin...

Pero ya está bien, si ella se va, cultivemos el odio, declaremos la guerra, porque, no sé, quizá nos sintamos mejor, aunque yo creo que no, yo creo que como todas las canciones de amor está también está llena de mentiras.

Cuando decimos si ella se va..., lo que queremos decir es que si te vas, que no sea muy lejos ni por mucho tiempo.

Ismael Serrano

Loucura

Desarmado. Co corpo retorcido. Exiliado... Sometido a un ceo de marróns e de grises que non semella que vaia rematar. Cada vez é máis escuro, e non deixo de pensar que tal vez me gustaria que se avalanzara sobre min. Que me inundara, que conseguira entrar nas miñas veas e alimentar as miñas células coa suave alento dos paxaros. Sería a mellor forma de fuxir, si, fuxir, tan lonxe.

E contigo, sempre contigo. Man enriba de man e flores nos ollos. Sospiro... Sospiro e fumo porque é o único xeito de sentir unha presenza (a do fume).

Agora tan só quero estar xunta ti. Voltar a revolver ese sorriso na tua face. Sentir o tacto das tuas nos meus xeonllos. Escoitar a promesa de que, a pesares destes trebóns, o marabilloso que pouco a pouco foi nacendo quedará.

Loucura. Espirais e espirais na miña fronte, brazos que se estiran, peito que estala. Embaixo dos adoquíns agárdame a praia, mergullareime algun dia de cabeza neles. Infindo mar de pedra de Compostela, eterna marea de gris e duro algodón. Doce baño de granito.

Tan só quero que algun ser celestial me mande un sms que ao abrilo poña esperanza.

O resto, é soedá.

31 anos despois...

A primavera aquel ano comezara un 25 de abril. Os caraveis decidiron nacer na boca dos fusís e foron as brancas pombas da paz as que ergueron ao pobo e lle devolveron o que era seu.
Amar é combatir.
Dicir o teu nome é o meu xeito de berrar liberdade.
E xa pasado o tempo, o esquenzo pouco a pouco vai apoderandose de nós. Xa apenas lembramos que hai outro xeito de facer as cousas, hai un camiño polo que se pode andar sen deixar rastros de sangue.
E hoxe o mundo pouco a pouco vaise caindo. Iraque é unha ferida mortal, a terra rebosa de cicatrices... Onde quedan aqueles ideais, aqueles tempos...? As solucións hoxe non semellan as mesmas.
Lembrade que somos máis ca un nome escrito nun papel, lembrade que o mundo é voso e ninguén, absolutamente ninguén, pode arrebatarvos a vosa herdanza diviña.
Hai cousas que se deben facer, xa sexa co fío da espada ou emborranchando papeis. A miña espada é hoxe unha flor.

O 25 de abril é (R)evoluçâo

Alfonso Daniel Rodriguez Castelao

Compañeiro Daniel de vida innumerable /como os astros do ceo i os camiños do mar /na tenebrosa noite da patria inhabitable /témoste no recordo con mao á luz alba.
A ti falo Daniel morto lonxe da terra /es noso i a túa luz alumea a escuridá /que nos deixou a historia de tres anos de guerra /en que os lobos mataron a luz e libertá.
Compañeiro Daniel, as pistolas sonaban /i enloitaron cunetas con sangue loitador /as pistolas sonaban i os panbidos berraban /a terrible victoria do odio e do terror.
E ti fúcheste lonxe predicar no deserto /pra erguerdes un exército que endexamais loitou /e morriches un día sin veres entreaberto /o camiño da volta que a túa alma soñou.
Pro na Patria abatida e do pobo explotado /nacimos nós os fillos da morte e do tristén /percurando furiosos vinganza e novo Estado /unha roxa alborada sin cabo nin comén.
I a ti bo compañeiro que o furacán aleibe /matou desesperado na outra banda do mar /prometémosche a terra dunha Galicia ceibe /pra enterra- los teus ósos onde teñen que estar.
(Darío Xohán Cabana).

Ribeira, 17 de Abril de 2005

"Trae una estrella en la frente

y una puesta de luna en cada mano"

Recorro os lugares de sempre pero hoxe semellan diferentes...

(luar...

calafríos...

quedas ollando para a lúa...

e de súpeto estás namorado!)

Síntome coma un imbécil baixo a túa ollada, sementas na terra esperanza coas túas bágoas. E eu mirandote, coma se non pasara nada. Que me pasa? Que é o que está dentro de min e me ten atrapado nesta espira de indiferenza.

Estou no meu caparazón. Petade se queredes pasar, pero aviso de que hoxe non estou para ninguén. Tan só para ti, un pequeno cervo que quere ter ás pero que ten medo de aprender a voar.

Hoxe quedo no meu caparazón, tantos compañeiros me abandoaron, índose para as distancias iñotas do espazo e do tempo que agora ata eu teño medo de min mesmo. Cando me tocará?

(medo)

(frío)

(desacougo)

(lembranzas)

(funerais)

(suicidios)

(loita)

(derrota)

Hoxe dentro do meu caparazón gardo unha bandeira rota. É vermella coma o sangue e ten a mesma estrela que ti gardas na tua fronte.

É momento de gardar silenzo. Un loitador caiu esta noite.

Berros ao atardecer

Un disparo. Violento golpe na sen (pensades que todo se vai co vento, pero hoxe deixades aquí semente de vencer!). Un corpo cae sen vida pero ningún eco da caída consegue chegar ata nós.
Silenzo. Silenzo no envelenado ventre do mundo. O líquido amniótico do que beberán os nenos do futuro reparte morte nas súas células.
Chegou a fin da historia.
No escuro seguimos, encarrapuchados e reuníndonos baixo o símbolo da liberdade, facendo a revolución coas risas que non conseguides arrebatarnos.
Vémonos no cabo da espiral, compañeiros!!

Un home agarda no deserto...

"La arena de los relojes hizo crecer el desierto..."

Xa non chegan rumores, xa non se escoita á escume facer tremer os muros da miña casa. Estou aqui, na aula de informática, mentres que aí fóra chove e chove e chove. Semella que hai un deserto eterno entre as paredes desta facultade. O chan convértese en area de reloxos que crebaron, como dicía a canción. O tempo estalou esta mañan e ainda chega ata aqui o seu ronsel.

A realidade era un fráxil cristal, tanto que tan só bastaba o teu tenue alento para rachalo. As mentiras comezaron a bailar ao redor coma as cores nun calidoscopio (agora unha mentira verde, agora unha azul...), eu ficaba calado e deixábame levar, rindo coa risa dos tolos,ollando coa ollada dos mortos... O pasado, o presente, o futuro. Todo se xuntou nun momento, os teus dedos de súpeto foron puñais e eu deixei de crer no mito do empirismo.

A túa historia...

E a miña...

O teu corpo de cacto resalta no horizonte. O vento enfurécese e comezo a respirar area. Pouco a pouco, vai asfixiándome. Entran os meus derradeiros soños polo meu naris.

Un home agarda no deserto a que lle pintes de cores o ceo, a que lle borres as nubes escuras da súa pel...

A devolver a liberdade a aqueles que xa non teñen nin pan.

Encontro na porta de Zara

Levabas algo no peito.Non sei se eran dúas rosas ou dúas maragaridas que che escapaban.Aromas... calor que se agochaba no meu profundo interior, oculto entre o fume de tantas presenzas pasadas.E ao redor, mil lúas que deciden botar a andar propulsadas por motores de galosina, corais no chan que se desfán. Chove, e eu desfágome na chuvia coma nun café o azucre, coma un caramelo na túa boca. E segue aí o teu peito. "Que gardas ai?", pregunto mudo na túa próxima distancia. Non me atrevo a mover os beizos, silenciosa ti tamén calabas (a ollada revirada).Debo irme, o mundo chámame. O meu estómago dá voltas, precisa menciñas.Non miras como me vou, tampouco miraches nunca como cheguei. Un baleiro vaise, un baleiro que quere encherse con aromas. "Que gardas aí?". "Gardo as esperanzas, a fonte da que máis queres beber ti".

Se atopa unha muller con escote na porta do Zara de Praza da Galiza, por favor descubra o sombreiro se resulta que é unha rapaza morena, de chaqueta oscura e pantalóns negros e morados. Acabará vostede de ver a unha das mellores repartidoras de flores da cidade.

Ola, que tal?

Benvidos a esta aventura! Pasen e póñanse cómodos, que nesta bitácora terán collida todos. Hoxe pode abrirse un novo mundo, hoxe (ti que me les) podes erguer unha man e deter o movemento da Terra. Convéncete. Na túa forza está toda a forza de milleiros de persoas que loitan por liberarse. É tan só un paso máis e xa está. Dicía un proverbio: "quieres ver el mundo, mira está debajo de tus pies". O problema é que mentres estás sentado non miras os teus pes, entón non miras o mundo. Ergámonos, non é tan difícil... pero por agora só vos pido que me acompañedes nesta viaxe ata a fin a imaxinación, prométovos un mundo de cores e ilusións, onde voar con so mover a cabeza dun lado a outro mentres o pelo se torna nunha doce ánima celeste.
Won´t you die tonight for love?
Baby, join me in death...