Caleidoscopio

Amarelo, violeda, laranxa... Ela ía vestida de cores e os tintes rosáceos do atardecer ollábana con envexa.

Azul, gris, marrón... El deitábase sobre unha pedra e a súa silueta era unha catedral gótica en ruínas.

As súas peles eran verdes, pero non se coñecían.

As súas paixóns eran douradas, pero eles eran sentimentalmente daltónicos.

"Cando veña a escuridade sei que chegarás para salvarme", soñaba ela, "mentres eu aínda camiñe e os paxaros canten seguirei coa esperanza da túa aparición". E así a saia violeda comezaba a voar entre os talos dos caraveis, contaxiándose de pétalos e aromas, regalando ilusións ás febles avispas que agariman a pel da súa meixela. O ácedo bico é aceptado cun sorriso.
A saia violeda sabe que os bicos doces chegarán algún día. Mentres tanto conténtase coas avispas.

"Quero que todo se afaste de min", pensaba el, "quero que tan só ti quedes ao meu lado, embaixo desta fornecedora chuvia de sangue ". As pedras son duras e frías, o seu desexo de rolar costa abaixo é comparable ao seu desexo de liberación. Esterilidade monótona. Gris e marrón no peito que agardan por que medre unha flor entre as rochas. Pero tan só medra mofo.

A pedra gris sabe que as flores chegarán algún día. Polo de agora, na podremia atopa acougo.

Amarelo, azul, violeda, gris, laranxa, marrón...

A chuvia de sangue segue caíndo e mancha de vermello á saia violeda.