Cousas que debo dizer

A mesa é branca. Todo no seu redor era branco. As siluetas, os rostros da xente que pasaba eran todos brancos. Eles semellaban dúas letriñas escritas nun papel, un punto e coma... O resto eran sospiros, lenes brisas que facían mover as páxinas do libro e que se levaban todo. As personaxes ían e viñan nese remuíño, había xente que morría, xente que nacía, bebés con fusís nas mans e vellos xogando cos axóuxeres... Pero eles dous ficaban sempre no mesmo sitio, mirándose aos ollos con tan só brancura ao redor. Era eterno, era marabilloso.

Pero tamén era silenzo, era a degoirante agarda por esa pregunta que por fin daría no blanco e deixaría de caír na auga. E as olladas ás veces cansábanse e fuxían por intres intermitentes de luz recorrendo ruínas dos séculos pasados. Mais ao final rematabanse decatando de que ningunha luz se podía comparar coa blancura daquela páxina na que eles estaban inscritos, case coma unhas pingas de tinta máis.

Un abrazo. Ao final todo remata cun abrazo, a partir de entón sempre vén algún sospiro traizoeiro que de súpto ergue as páxinas e os separa. Agora o punto está enriba dun i, e a coma agora marca números decimais. Pero virá outro sospiro que os unirá, e de novo voltará a ser a mesma blancura, os mesmos tiros fallidos, a mesmas olladas, as mesmas viaxes cara atrás. Logo virá o abrazo e logo todo voltará a voar.

O punto é dos que berran cando se vai a coma.

(Perdón polos plaxios que se podan atopar... sobre todo de certa blogueira q ten máis futuro do que pensa niso de escribir. Tamén unha lembranza para o bar de Suso, por transmitirme esa sensación de blancura que agora que estou perjudicaillo me parece tan incrible . Un abrazo a tod@s)