Resquicios...

Estes foron días deses nos que te adicas a sacar pedriñas da sola dos teus zapatos. Foron noites de catarse prohibida nas que a única meta era conseguir que o teu corpo non rematara caíndo ao duro chan de pedra.

_Un tolo íspese na parte de abaixo do Avante, un tolo que deixou marcas de beizos no máis agochado daquel avispeiro que resultou ser un niño de serpes_

Finalmente o corpo caiu. Pero docemente e de xeito premeditado.

*Na Biblioteca Xeral ti ensinabasme as costas e eu ría nos meus adentros, pensado na posibilidade de atraparte*

Foron días de dar e recibir explicacións con mil alfinetes cravados na miña caluga. De voltar a sentir mentres nas miñas veas corría xenebra, cervexa e licor-café.

{Ela subía polos portales, eu intentaba unha táctica de adiantamento pola banda da esquerda... Pero todo rematou nunha recaída da miña lumbalxia sentimental}

Pero boeno, tal vez deba descansar un pouco e pensar que a visión de Rostow é aplicable a outros campos da vida, sen perder nunca a súa cualidade de errónea. Tal vez sexa tempo de aplicar medidas proteccionistas no meu corazón e decretar a suba de aranceis no meu peito.