Beizón na Noite

Na escuridade de voces...
eu apalpo tebras e téndoche a miña man...

"Everything about you is how I wanna be

your freedom comes naturally..."

¿Que queres que che conte?

Pois podo contarche

como a miña mestra de filosofía sempre me mirou dun xeito diferente

podo contarche

o estalido que deu a porta aquel día que me marchei de clase

podo contarche

porqué ultimamente non sei se teño feridas no corazón ou no estómago

"Everything about you is so easy to love

they´re watching you from above..."

E o teu tacto é de navalla

as túas mans son ferro quente queimandome os braz

...pero as outras mans son xeo e madeira

e tamén ferían coma unha navalla...

Perdón polo retraso,

perdín os meus zapatos cando viña cara aquí

e tiven que que parar cada minuto

polo dano que me facían as pedras do camiño

"Everything about you resonates happines

now I won´t settle for less..."

E hoxe por fin é a noite

...cómo voou o tempo!

(crebou o contrarreloxo)

Aquí, bailando

os dous...

deixamos atrás

o pasado

e por fin despegamos...

ti con saia e eu sen zapatos

ti mirándome

eu sen remedio para a nosa risa

Na miña man tan só existe a túa man...

...e non me preguntes que é o que existe na miña boca

"Give me the peace and join in your mind..."

Unha canción de Nirvana...

...para esas noites presentes e futuras nas que precisarei consumir sales de litio:

I'm so happy because today I've found my friends

They're in my head.

I'm so ugly, that's okay, 'cause so are you

We've broken our mirrors.

Sunday morning is everyday for all I care.

And I'm not scared.

Light my candles, in a daze 'cause I've found God.

yeah yeah

I'm so lonely but that's ok I shaved my head.

And I'm not sad.

And just maybe I'm too plain for all I've heard

But I'm not sure.

I'm so excited. I can't wait to meet you there.

But I don't care.

I'm so horny, but that's ok my will is good.

yeah yeah yeah

I like it, I'm not gonna crack

I miss you, I'm not gonna

I love you, I'm not gonna crack

I kill you, I'm not gonna crack

Comme toi, comme moi...

Aganto nervoso o cítrico desexo de chorar que me provoca o fume da sala e decido absorver (apretando ben os beizos e debuxando enrugas nas meixelas) o picor dalgún gran que me saiu por embaixo da pálpebra.

Todo é néboa e unha multitude de xente semella sorrir á vez ao son da música. Eu calado, buscando, coma quen busca atopar unha formiguiña no máis fondo dun vaso de auga para collela polos seus peciños e intentar salvala da súa mortal humidade.

Tódolos nenos hoxe xogan a ser maiores, xogan a perderse, a debuxar enderezos e mentiras nalgunha servilleta de papel, mentres unha man que sorri e semella repartir bicos coas suas caricias, recibe a fatal nota e comeza a pensar nunha nova apocalipse. As luces son escuras e os enderezos trabucados. A sala acolle a maior Festa das Mentiras.

Excepto no fondo á esquerda, todo é unha grandiosa antoloxía de noites perdidas e fumes de malos espiritos. Alí, sentada a carón dunha mesa de sabe deus de que cor e rodeada dun oasis de efémera luz, estaba ela cun cigarro prendido nos beizos e un cinseiro ateigado de cavichas e restos de carmín.

Nena triste e sinxela, que fas aquí? Semellaba un miragre recén caído entre o eterno baile de vasos que pasaban de man en man (pero estas mans non sorrían). Todos nalgún momento quedaban ollando cara a ela. E ela tremía de medo.

Eu tamén ollei cara ela, e ela tamén tremeu entón.

Pechei os ollos e finxín non estar atendendo a ela nin ao doce movemento do cigarro na súa boca. O seu estrecemento fixera que unha serpe envelenada recorrera o meu estómago e dediqueime entón a rabuñar os poucos fíiños de luz que me chegaban, igual que alí facían todos.

E de súpeto, un calafrío. Miro de esguello cara a mesa do fondo á esquerda e atopo unha mociña cun cigarro na boca ollando cara a min. Boto a tremer... Na súa man baila unha barra de beizos que debuxa algo nunha servilletiña de papel.

E ela sigue ollando cara a aquí...

E eu pregúntome cal é a peza de xadrez cuxo movemento debo imitar

Morceguiño, morceguiño... quen é a máis guapa da cidade?

(Non hai ningún espello, e o único que aparece esta noite no parque é un bichiño negro de coitelos afiados).

Morceguiño, morceguiño... quen é a máis guapa da cidade?

(E o morcego non di nada. Dedícase a voar, nervioso e saltarín, arredor dEla. Ten esa ollada de non saber que contestar)

Morceguiño, morceguiño... dime, que me morro, quen é a máis guapa da cidade?

(O bichiño póusase no seu ombreiro e bícaa docemente na meixela. Deixa como marca unha estrela)

Morceguiño, morceguiño... dime, que te vas, quen é a máis guapa da cidade?

(De súpeto mil coitelos negros voan na noite e fan do aire unha mistura de cores, froitas e diamantes. Racharon o tecido do ceo e as estrelas comezan a caír enriba dEla)

Morceguiño, morceguiño... por que me atrapaches esta noite nas túas ás?

Por que me custa tanto sorrir, falar cando estou rodeado de xente? Eles rin e beben, eu calo e fumo (fumar é o acto de consumo preferido dos melancólicos) mentres tento buscar a salvación entre abismos de furacán e neve.

Gústanme as conversas de dous, cando a comunicación é pura e podes espirte sentimentalmente diante dalguen. É entón cando a miña lingua comeza a bailar.

Cando as conversas fluctúan entre berros forzados e artficiais, cando me sinto totalmente inútil de poder aportar algo ante a felicidade xeral é cando recollo as miñas cousas e me vou.

Eu son así, ou así me fai ser esta época de exames.

Non les brav's gens n'aiment pas que

L'on suive une autre route qu'eux

Volar es para los pájaros

Hilario Camacho, 1975

Hace tiempo era un niño buen cazador de nubes
y es que al cielo subía por sumas de escaleras
trepando por la hierba de luz del arco iris
o por los hilos de sol de mis cometas.

Ahora quiero volar, y sé que antes del silencio,
antes del bien y el mal, del cruel y del tirano
pasaba por el mundo sobre ángeles y cosas
un hombre libre con alas en las manos.

Ahora vuelvo a volar. Tengo unas alas blancas
con que abrazar el aire, romper el horizonte,
llegar hasta ciudades lejanas como sueños
y enseñarles a todos que es posible la vida.

Suben a mi ventana gritos alucinados,
chirridos de sirena arañándome entero
y voces de "estás loco, volar es para pájaros".
Pero extiendo mis alas, miro hacia el cielo y salto,
miro hacia el suelo y caigo.

Iuuhúúúúúúúúúúú!!!!!!

13 de Xuño

A ver se remata TODO isto dunha puta vez...

(ou alomenos que os bocadillos de zorza deixen de saber a pizza de xamón con queixo)

O desertor

Monsieur le président

Je vous fais une lettre

Que vous lirez peut-être

Si vous avez le temps...

Eles dous estaban sentados e a noite era súa. Ela cantaba unha canción e contaba historias de Francia. De súpeto alguen os rodeu e a cara del tornouse unha nube de verán. Pedíronlles lume e eles dous fuxiron correndo, sen mirar cara atrás.

Separáronse, ela quedou nun paso de peóns e el, con medo, non marchou ata que mirou a súa figura arribando á outra beira. Xa podía estar tranquilo, mañan ela seguirá tan sorrinte coma sempre. Un sospiro de alivio bailou entre as campás de Catedral.

E agora el camiñaba só entre a xente que pisaba milenios mentres facían o tren. Ía confundindo os rostros, imaxinando historias de amor en mundos lonxanos, lembrando a aquela princesiña que a pesares das súa beleza e o seu poder nunca conseguiu supera-la timidez.

E de fondo estaba a canción. Unha canción que soubo convertirse en pedra para poder estar preto del.

Pero as pedras son frías e os seus pasos debuxaban no chan palabras terroríficas. Agora que por fin estaba só (que era como sempre quixo estar) xa podía entregarse á función que máis lle divertía: pechar os ollos, aspirar ben fondo o ar da noite e devolverllo ás estrelas coa dose de fantasías que gardaba nos pulmóns. Convertíase nun peixe máis entre a pedra, buscando degoirante e famento o plancton-gaivota que debuxaba espiras ao seu redor.

Por fin só, por fin preparado para sentir...

E de súpeto golpe de auga nos miolos e estoupido de dor nos pulsos. O desexo de ser libre por fin cumprido.

Na soedade o seu corpo queda inerte e ledo para sempre. O sorriso eterno queda debuxado na súa cara.

E ninguén pasa... Ninguén escoita as derradeiras notas que canta...

Por fin feliz... Por fin cadávre!

Resquicios...

Estes foron días deses nos que te adicas a sacar pedriñas da sola dos teus zapatos. Foron noites de catarse prohibida nas que a única meta era conseguir que o teu corpo non rematara caíndo ao duro chan de pedra.

_Un tolo íspese na parte de abaixo do Avante, un tolo que deixou marcas de beizos no máis agochado daquel avispeiro que resultou ser un niño de serpes_

Finalmente o corpo caiu. Pero docemente e de xeito premeditado.

*Na Biblioteca Xeral ti ensinabasme as costas e eu ría nos meus adentros, pensado na posibilidade de atraparte*

Foron días de dar e recibir explicacións con mil alfinetes cravados na miña caluga. De voltar a sentir mentres nas miñas veas corría xenebra, cervexa e licor-café.

{Ela subía polos portales, eu intentaba unha táctica de adiantamento pola banda da esquerda... Pero todo rematou nunha recaída da miña lumbalxia sentimental}

Pero boeno, tal vez deba descansar un pouco e pensar que a visión de Rostow é aplicable a outros campos da vida, sen perder nunca a súa cualidade de errónea. Tal vez sexa tempo de aplicar medidas proteccionistas no meu corazón e decretar a suba de aranceis no meu peito.

Minutos de soidade

Hoxe algún morceguiño levouse as miñas verbas nas súas áas.
A pedra antropomórfica que son pouco a pouco vaise erosionando.
Estou pero non estou. O desexo de bailar só diante do espello faise insofrible.
Por favor, fuxide agora que estades a tempo. Non vos acheguedes.
Non quero saúdos nin mans para apretar.Hoxe non.
Hoxe quedamos os meus vermes máis eu enriba desta terra de vagalumes apagados.

Non teño ganas de estudar!

Na miña cabeza ninguén resposta.
Non hai ninguén aí dentro.

Pecho os libros abertos e quédome coas letras debuxadas naquela rosa que me regalaras.
É hora de queimar verbas...

Que pasará cando no remate das escaleiras xa non haxa ninguén agardando?
Tan só unha porta marrón, pechada con chave, aparece no umbral dos meus beizos.

Quédome co silenzo
e coas ganas de berrar

Quédome contigo
e coas ganas de amar

(aínda que ao final a branca candea nunca chega a alumear, pero si a deixar o seu rastro de brancura polas baldosas do noso bosque sagrado)

Vida

Santiago Feliú, 1986


Vida, traes entre las manos vivas
la esperanza y un motivo
para que tu sed resulte para todos un camino.

Vida, la guerra tendrá un sentido
de renacimiento y sueños,
sueños que harán del hombre
un humano buen destino.

Vida, te buscamos desde siempre,
y ahora somos toda una razón armada
,desde el alma hasta tu vientre.

Vida, porque es el verdadero trecho
para que tu pecho rompa este cielo gris.

Vida, a la muerte le queda un tiro
y un corazón que defiende
y hace de tus alas grandes
una historia para siempre por el amor.

Vida, vendrás quemando el eco
que quiera tener lo viejo,
que no tuvo nunca manos
ni palabras por tu triunfo.

Vida, los verdaderos hombres
sólo son gigantes brazos
que le nacen a la tierra
y se van a la montaña.

Vida, la montaña está en la sangre,
en tantas calles,
la montaña está pariendo el porvenir
de este planeta.

Vida, este planeta indio y negro y blanco,
poderoso y pobres,
todos al final.

Vida, a la muerte le queda un tiro
y un corazón que defiende
y hace de tus alas grandes
una historia para siempre por el amor...

Vida, a la muerte le queda un tiro
y un corazón que defiende
y hace de tus alas grandes
una historia para siempre por el amor...

Cristal

Desexo de avanzar... presión no peito...
Ergo os brazos coma crucificado e dou un paso adiante.
Onde estás?
A superficie é fría e eterna. Case semella aire pero non consigo respirar.
O meu alento deixa un ronsel co debuxo duns beizos que forman un corazón.
Desexo de saltar... fronteiras nas pálpebras...
A túa lembranza é o fío dunha navalla que docemente me vai cortando a pel.
E sempre estás aí, debaixo da miña gorxa, almacenando nas túas mans restos da miña hemoglobina.
O sol está xeado esta tarde.
Compostela seméllame o máis frío dos icebergs.
Desexo de voar... lembranza de paxaros...
Unha canción pasa pola miña cabeza e lémbrame que "no hay libertad regalada sino tallada sobre el mármol y la piedra de monumentos llenos de flores y de hiedra".
É hora de avanzar.
É hora de saltar.
É hora de voar.
Na herba atoparedes o meu corpo de plástico.

Hai unha Man Escura que me busca

Hai unha Man Escura que quere vingarse de min...

(teño medo, ás veces estou seguro de que sempre anda detrás de min, coas súas gadoupas de acibeche agardando a cravarse na miña pel)

Ela levouse todas as miñas bágoas...

(a súa lembranza é a lembranza das espiñas e do fracaso, aquela época na que eu non sabía o que era mentir)

E agora agardo a que entre golpe e golpe que me asesta de cando en vez teña unha posibilidade de coñecer a Vida.

Algún día as sombras do pasado vos pasarán a conta. E xa non teredes cartos para pagar...

Caleidoscopio

Amarelo, violeda, laranxa... Ela ía vestida de cores e os tintes rosáceos do atardecer ollábana con envexa.

Azul, gris, marrón... El deitábase sobre unha pedra e a súa silueta era unha catedral gótica en ruínas.

As súas peles eran verdes, pero non se coñecían.

As súas paixóns eran douradas, pero eles eran sentimentalmente daltónicos.

"Cando veña a escuridade sei que chegarás para salvarme", soñaba ela, "mentres eu aínda camiñe e os paxaros canten seguirei coa esperanza da túa aparición". E así a saia violeda comezaba a voar entre os talos dos caraveis, contaxiándose de pétalos e aromas, regalando ilusións ás febles avispas que agariman a pel da súa meixela. O ácedo bico é aceptado cun sorriso.
A saia violeda sabe que os bicos doces chegarán algún día. Mentres tanto conténtase coas avispas.

"Quero que todo se afaste de min", pensaba el, "quero que tan só ti quedes ao meu lado, embaixo desta fornecedora chuvia de sangue ". As pedras son duras e frías, o seu desexo de rolar costa abaixo é comparable ao seu desexo de liberación. Esterilidade monótona. Gris e marrón no peito que agardan por que medre unha flor entre as rochas. Pero tan só medra mofo.

A pedra gris sabe que as flores chegarán algún día. Polo de agora, na podremia atopa acougo.

Amarelo, azul, violeda, gris, laranxa, marrón...

A chuvia de sangue segue caíndo e mancha de vermello á saia violeda.

Cousas que debo dizer

A mesa é branca. Todo no seu redor era branco. As siluetas, os rostros da xente que pasaba eran todos brancos. Eles semellaban dúas letriñas escritas nun papel, un punto e coma... O resto eran sospiros, lenes brisas que facían mover as páxinas do libro e que se levaban todo. As personaxes ían e viñan nese remuíño, había xente que morría, xente que nacía, bebés con fusís nas mans e vellos xogando cos axóuxeres... Pero eles dous ficaban sempre no mesmo sitio, mirándose aos ollos con tan só brancura ao redor. Era eterno, era marabilloso.

Pero tamén era silenzo, era a degoirante agarda por esa pregunta que por fin daría no blanco e deixaría de caír na auga. E as olladas ás veces cansábanse e fuxían por intres intermitentes de luz recorrendo ruínas dos séculos pasados. Mais ao final rematabanse decatando de que ningunha luz se podía comparar coa blancura daquela páxina na que eles estaban inscritos, case coma unhas pingas de tinta máis.

Un abrazo. Ao final todo remata cun abrazo, a partir de entón sempre vén algún sospiro traizoeiro que de súpto ergue as páxinas e os separa. Agora o punto está enriba dun i, e a coma agora marca números decimais. Pero virá outro sospiro que os unirá, e de novo voltará a ser a mesma blancura, os mesmos tiros fallidos, a mesmas olladas, as mesmas viaxes cara atrás. Logo virá o abrazo e logo todo voltará a voar.

O punto é dos que berran cando se vai a coma.

(Perdón polos plaxios que se podan atopar... sobre todo de certa blogueira q ten máis futuro do que pensa niso de escribir. Tamén unha lembranza para o bar de Suso, por transmitirme esa sensación de blancura que agora que estou perjudicaillo me parece tan incrible . Un abrazo a tod@s)